Japan in 277.000 stappen

Ik loop gemiddeld 8.500 stappen per dag. Dat is iets minder dan het aanbevolen aantal – 10.000 – maar thuis fiets ik veel. Dat telt ook. Zet me in Japan neer, laat me los en ik loop. Ik loop naar de kersenbloesem in Ueno park en langs de oevers van de Megurorivier. Ik loop naar tempels en Boeddhabeelden. Naar de moderne centra van Tokio, Kioto en Osaka, waar ik door winkels en markten struinde. En naar de Japanse geschiedenis van Kamakura, Matsumoto, Takayama en Koyasan. In twee weken stapte ik in 277.184 stappen door een andere wereld in een prachtig land.

‘Please don’t say crocodile’

Een reis door een ver land is ook een reis naar een andere taal met een ander schrift. Na twee weken kon ik met Japanse teksten evenveel als een kleuter die nog moet leren lezen. Maar met Konnichiwa (hallo), Arigato (dankjewel) en een glimlach kom je een heel eind. Een lokale gids legde uit dat Japanners het verschil niet echt horen tussen ‘arigato’ en ‘alligator’. ‘But please don’t say crocodile,’ voegde ze daaraan toe.  Meer sprekers van andere talen hebben moeite met het onderscheid tussen de l-klank en de r-klank. Ik kreeg in restaurants dan ook meermalen ‘cora’ en zag soms op menukaarten ‘glilled beef’ staan. Was allemaal even lekker.

Lost in translation

Lost in Google Translate

Lost in Google Translate

De echte talige uitdaging zat ‘m natuurlijk niet in de uitspraak. Veel restaurants hebben Engelstalige menukaarten. Die maakten niet altijd even duidelijk wat je mocht verwachten van een gerecht, maar hielpen wel. Nog handiger waren de menukaarten met plaatjes, of – beter nog – de kunststof voorbeelden van gerechten (mijn eerste souvenir) die je bij veel restaurants buiten in een vitrine zag staan. Was dat allemaal niet voorhanden, dan bood Google Translate uitkomst. Ik maakte een foto van de menukaart en Google legde uit wat ik las. Of deed daartoe toch in elk geval een dappere poging. Het bedienend personeel was ook bereid om de spraakfunctie te gebruiken; ik heb mijn telefoon een paar keer als een soort doorgeef-walkietalkie gebruikt.

 

Tempelen en stempelen

stempel metrostation okachimachi

Stempel van metrostation Okachimachi

De eerste tempel die ik bezocht was Senso-ji in Asakusa (Tokio). De laatste (denk ik) was Kongobu-ji in Koyasan. Ertussenin heb ik er nog vele gezien, vooral in Kioto. De meeste waren erg mooi. En druk ook. Ik leerde er over een Japans gebruik om een stempelboekje bij je te dragen. Daarin kun je stempels verzamelen van alle plaatsen waar je bent geweest. Dat kunnen tempels, parken of musea zijn, maar ik ben ook de trotse bezitter van een stempel van metrostation Okachimachi. Ik had voor mijn stempels bij een lokaal winkeltje een klein notitieboekje gekocht. Dat was natuurlijk helemaal verkeerd: het ‘echte’ stempelboek heeft een groter (A5) formaat en heeft bijzonder gevouwen pagina’s. Daar kun je zelf stempels in zetten, maar vaker is er speciaal loket, waar je niet alleen mooie – en grote! – stempels krijgt, maar waar iemand er tegen een kleine vergoeding ook nog mooi in kalligrafeert. Iets voor een volgende reis.

Big 5 van Japan

Ik had geluk. De kersenbloesem bloeit elk jaar in het voorjaar, maar dat is afhankelijk van het weer het ene jaar wat later of eerder dan het andere jaar. Ik kwam op 25 maart aan in Tokio. Vier dagen eerder had het er nog gesneeuwd, maar op de 25ste was de kersenbloesem in volle bloei. En het was prachtig lenteweer. We hebben gezien hoe de Japanners zelf ook helemaal losgaan met hanami (het onder een kersenboom in bloei zitten en genieten van een hapje en iets meer drankjes). Het mooie weer, én de bloesem, volgde ons op onze reis helemaal tot in Osaka, waar pas op de laatste avond van onze reis een flinke bui viel.

Het deed mijn reisgenoten en mij nadenken of er nog meer dingen in Japan zijn waarvoor je een beetje geluk moet hebben, net zoals The Big Five op safari in Afrika. Geisha’s en sumoworstelaars misschien? De vismarkt van Tokio (we dachten er te zijn geweest, maar bleken alleen de buitenmarkt gevonden te hebben)? Mount Fuji van een afstand (ook hier hadden we geluk: de berg was onderweg naar Matsumoto prima te zien)? We kwamen er niet helemaal uit, maar waren het wel met elkaar eens dat de kersenbloesem thuishoorde op een hoge positie in dat rijtje. Wat een pracht en wat een bijzondere periode om de Japanners mee te maken.

277.000 stappen. Het klinkt als veel en ver. Mijn benen en voeten vonden dat ook zeker. Maar ik ben nog niet uitgelopen in Japan. Ik heb gehoord dat het er in de herfst ook erg mooi is.

Laat wat van je horen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Antispamcontrole Time limit is exhausted. Please reload CAPTCHA.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.