Voor de schrijfcursus die ik in augustus volgde, moest ik tamelijk zware kost verteren. Na afloop greep ik daarom naar wat lichtere kost. Ik las boeken van Lena Dunham, Solomonica de Winter (ok, dat van haar is een wat zwaarder type licht) en Caitlin Moran. Drie boeken van vrouwen. Drie boeken over meisjes. Echte chick lit dus.
Het zijn heerlijk zonnige herfstdagen. Wat beter om dan te maken dan een zonnig, Turks recept met pompoen? Een paar weken geleden zag ik hoe Rick Stein in Turkije kennismaakte met Sinkonta: een gerecht van pompoen met ui en tomatenpuree. Ik zag hoe zout en puree in gesneden uien werden gemasseerd en hoe dat over pompoen werd verdeeld voor het allemaal de oven in ging. Een niet te moeilijk, maar wel lekker recept: dat wilde ik ook proberen!
Vroeger was ik nogal eenkennig in restaurants. Als toetje bestelde ik altijd een Dame Blanche, zonder slagroom. Dat gaf een leuk inzichtje in de kundigheid van de ober en de werking van de keuken. Niet zelden kreeg ik mijn toetje gewoon met slagroom geserveerd, en toen ik eenmaal dapper genoeg was om het dan maar terug te sturen (‘Sorry: ik heb het duidelijk aangegeven.’) kreeg ik soms keurig een nieuw exemplaar, maar meestal hetzelfde met nog wat restanten van de slagroom aan de randjes.
Ik kreeg ook allerlei varianten van chocoladesaus in mijn coupe: koud, warm, apart geserveerd, overduidelijk uit een flesje, maar gelukkig soms ook echt ambachtelijke saus. Dat waren de beste. In een licht melancholische bui besloot ik deze week dat ik een Dame Blanche wilde. Met zelfgemaakte chocoladesaus dus. Ik ben er nog niet helemaal over uit of dat een goed of een slecht plan was. Want ja, de saus is heerlijk, maar nu ik weet wat er allemaal in gaat, weet ik niet of ik ooit nog chocoladesaus over mijn ijsje giet zonder een schuldgevoel van heb ik jou daar en een lichte pijn op de borst. Voor speciale gelegenheden dus!
Delia Smith is zo’n beetje de oermoeder van de televisiekoks in Groot-Brittannië. Begin jaren 70 presenteerde ze haar eerste televisieserie. Ze is misschien niet de meest avontuurlijke kok, maar heeft het culinair koken toch een behoorlijke boost gegeven. Mijn favoriete recept uit haar, niet meer zo makkelijk te verkrijgen, boek Keukengeheimen is dat van aardappeltjes uit de oven met saffraan. De saffraan geeft de aardappeltjes een mooie diepgele kleur. Maar ik maak het meestal met kurkuma. Dat doet ongeveer hetzelfde. En als de kleur je gestolen kan worden: zonder kan ook. Zo maak je het
Er zijn de afgelopen tijd weer allerlei veranderingen geweest in het culinaire aanbod van de Twijnstraat in Utrecht. Het Vlaamsch Broodhuys zit er nu bijvoorbeeld, net als Meneer Smakers. Deze week zijn daar de verbouwde Albert Heijn, met een afzonderlijke biologische winkel, en de winkel-zonder-verpakkingen Bag and Buy bijgekomen. Ik nam er een kijkje.
John Osborne schreef voor theater. Hij was vijf keer getrouwd (ben je er dan heel goed in, of juist niet?) en stierf in 1994. Het huis waar hij zijn laatste jaren sleet, staat in Shropshire. In dat huis volgde ik vorige week een schrijfcursus, omdat mijn schrijfreisje naar Sheepwash vorig jaar zo goed was bevallen.
