Raakt een mens ooit uitgekeken op Londen? Ik denk het niet. Ik ben er al vaak geweest en was er deze keer zelfs een hele week. En nóg is mijn to do-lijst eerder langer dan korter geworden. Het zonnetje scheen en dus draaide mijn stappenteller overuren (mijn dagen varieerden van 15000 tot 25000 stappen). Ik deel hier wat highlights en praktische informatie. Een mens kan nooit te veel inspiratie hebben immers, nietwaar? Lees lekker verder
Als je de leuke kookserie van Yvette van Boven kent, dan weet je wel dat ze weet waarover ze het heeft. Ik maakte eerder al eens geblakerde spitskool, en vond dat boven verwachting lekker. Toen ik gisteren in het Volkskrant Magazine haar recept voor maisbrood las, wilde ik het meteen proberen. Bij de AH kon ik alleen geen polenta vinden, dus ik stelde mijn bakplan uit tot na een bezoekje aan Persepolis vandaag. Lees lekker verder
Witte peper, zwarte peper, groene peper én verse peperkorrels. Felix Wilbrink (kookschrijver van de Telegraaf) adviseert om steeds verschillende soorten peper te gebruiken en kip met 4 soorten peper was het recept dat hij ter illustratie van dat advies gebruikte. Ik maakte het en kan het advies alleen maar beamen. Lees lekker verder
Ook de foodies hadden een keer reden om uit te kijken naar de release van een Netflix-serie. Vandaag is de wereldwijde release van de vierdelige serie Cooked. Geen moordmysterie of politiek drama. Nee, Cooked gaat over ons voedsel en is gebaseerd op het gelijknamige boek van Michael Pollan, die de serie ook produceerde. Lees lekker verder
Het zijn heerlijk zonnige herfstdagen. Wat beter om dan te maken dan een zonnig, Turks recept met pompoen? Een paar weken geleden zag ik hoe Rick Stein in Turkije kennismaakte met Sinkonta: een gerecht van pompoen met ui en tomatenpuree. Ik zag hoe zout en puree in gesneden uien werden gemasseerd en hoe dat over pompoen werd verdeeld voor het allemaal de oven in ging. Een niet te moeilijk, maar wel lekker recept: dat wilde ik ook proberen!
Vroeger was ik nogal eenkennig in restaurants. Als toetje bestelde ik altijd een Dame Blanche, zonder slagroom. Dat gaf een leuk inzichtje in de kundigheid van de ober en de werking van de keuken. Niet zelden kreeg ik mijn toetje gewoon met slagroom geserveerd, en toen ik eenmaal dapper genoeg was om het dan maar terug te sturen (‘Sorry: ik heb het duidelijk aangegeven.’) kreeg ik soms keurig een nieuw exemplaar, maar meestal hetzelfde met nog wat restanten van de slagroom aan de randjes.
Ik kreeg ook allerlei varianten van chocoladesaus in mijn coupe: koud, warm, apart geserveerd, overduidelijk uit een flesje, maar gelukkig soms ook echt ambachtelijke saus. Dat waren de beste. In een licht melancholische bui besloot ik deze week dat ik een Dame Blanche wilde. Met zelfgemaakte chocoladesaus dus. Ik ben er nog niet helemaal over uit of dat een goed of een slecht plan was. Want ja, de saus is heerlijk, maar nu ik weet wat er allemaal in gaat, weet ik niet of ik ooit nog chocoladesaus over mijn ijsje giet zonder een schuldgevoel van heb ik jou daar en een lichte pijn op de borst. Voor speciale gelegenheden dus!
