Ik heb het lang geleden elders ook al verkondigd, maar herhaal het graag nog een keer. Als je teentjes knoflook in een knoflookpers doet, laat het velletje er dan vooral aanzitten!
Een ongepeld teentje knoflook laat zijn jasje keurig achter in de pers, die daarna zonder moeite schoon te maken is. Die tip pikte ik een paar jaar geleden op van Ready Steady Cook.
Ja, Liesje kookt al wel vaker, maar binnenkort start ik met een heuse kookcursus. In 8 lessen laat ik me kooktechnieken voor culi’s bijbrengen. Ik heb er nu al zin in. Via Twitter kwam ik in contact met de initiatiefneemster en juf: Edith (@eediete).
Op haar weblog deed ze een oproep om te schrijven over wat we (ook de mensen die niet op cursus gaan;-)) zoal meenemen van vakantie op culinair gebied. Dit om een nuttig/leuk/intrigerend overzicht te maken van cross-border-culischap. Daar geef ik graag gehoor aan, want het bezoeken van supermarkten in den vreemde is een liefhebberij, al is mijn bijdrage nu meer een overzicht van culinaire herinneringen.
Nou was mijn laatste tripje een reisje naar Praag, waar ik niet voldoende geïnspireerd was door de lokale keuken om er ook daadwerkelijk iets van mee terug te nemen. Eerder dit jaar was ik echter in de Verenigde Staten en daar was ik meer in mijn nopjes. Ik schreef al over de wijnaccessoires waar ik al regelmatig gebruik van maak. Maar ik had in mijn koffer ook nog ruimte voor mac & cheese. Kant en klaar en gedroogd, dus bepaald niet culi, maar het past wel bij het Amerikaans gedachtegoed. En vers meenemen was een beetje lastig;-)
Wel organic, dus een beetje verantwoord. Zowel in New York als in San Francisco was biologisch eten trouwens makkelijk te krijgen. Een recensie van het eten kan ik nog niet geven: het pakje staat nog altijd in de kast. En ik kan me vergissen, maar volgens mij is het al anderhalf jaar over de datum (als ik terug had gekund naar de winkel had er vast een leuke schadevergoeding ingezeten!), dus ik durf niet te beloven dat die recensie nog een keer komt.
En dan nu een lijstje van eerdere tripjes!
Ik zapte van de week langs Nigella, de huidige koningin van de kook-tv. Ze maakte een soep die er heerlijk uitzag, maar gaf deze een naam die op geen enkel menu uitnodigend zal staan: slijmsoep. Toen ik hem gisteren voorschotelde aan D. heb ik die naam dus maar niet gebruikt en serveerde ik erwten-mozzarellasoep.
Heel eenvoudig te maken: een zak diepvrieserwten kook je in driekwart liter groentenbouillon met een lenteuitje. Dat lenteuitje hoeft niet in stukjes. Liever niet zelfs: het kookt alleen even mee en je moet het dus al snel uit de pan zien te vissen. Als de erwtjes even hebben gekookt en zacht genoeg zijn om in de blender te gaan, vis je dat uitje dus uit de pan en laat je de boel heel even afkoelen. In die tijd kun je mooi een bolletje mozzarella in de blender scheuren.
De erwten met bouillon op de kaas gieten en de soep blitzen (middenstukje uit de deksel halen en theedoek erop om je te behoeden voor verbrande hand en een groene keukenmuur of -plafond! – sprak ik uit ervaring) tot een mooie egale soep. En dan nog even doorwarmen zodat alle kaas goed is gesmolten. Niet slimy, maar yummy!
Toen ik vorige week aankwam in Praag, werd ik door een shuttle service opgehaald en naar mijn hotel gebracht. Shuttle service is eigenlijk maar een duur woord voor deeltaxi, maar dat even terzijde.
Ik deelde mijn shuttle-busje met twee dames die net uit Londen waren aangekomen, waar één van hen woonde. Ze waren beiden Chileens en kenden elkaar al vanaf hun vijfde jaar. Ze waren elkaar uit het oog verloren, maar na dertig jaar hadden ze sinds kort weer contact en dat vierden ze met een tripje naar Praag. We babbelden wat over Chili (zij waren nog nooit in het Patagoonse deel geweest, waar ik dan wel weer even had rondgewandeld) en ik vertelde dat ik de lokale wijndruif zo lekker vond. Ik kon alleen niet op de naam komen. Misschien was dat ook wel omdat we onder een betoverend mooie volle maan richting Praag-centrum reden. Het was iets met een M of met een C. Nee geen Mendosa: ik bedoelde de druif. En ook de Cabernet was het niet, want het was een lokale variant (uit Argentinie/Chili dan; in Patagonie groeit niet zo veel). Het duurde tot terugkomst in Nederland voor ik er weer op kon komen: Malbec! Lekker voor op een gure winteravond.
Gisteren ben ik weer teruggekomen na een weekje in Praag. Ik had mijn paraplu meegenomen omdat het slecht weer beloofde te worden, maar die had ik uiteindelijk alleen bij terugkomst in Nederland nodig.
Een paar adresjes wil ik jullie niet onthouden. Als je net zo’n fan bent van Tsjechisch eten als ik (een keertje vind ik het lekker, maar dan is het wel weer mooi geweest), dan is het altijd fijn om wat alternatieven te hebben.
Ik vertoef sinds enige dagen in het Praagse. Dat is op zich al afzien en nou is het weer ook al beter dan voorspeld. Balen dat ik nog een paar dagen moet blijven;-)
En ja, er zitten meer foto’s achter dat ene plaatje;-)