Je hebt Cultuur met een hoofdletter en cultuur zonder. In Londen zag ik van beide wat afgelopen weekend. Op zaterdag zag ik Kristin Scott Thomas als Electra in The Old Vic, het theater waar Kevin Spacey een flinke vinger in de pap heeft. En op zondag ging ik naar de bioscoop op Tottenham Court Road. Daar zag ik Hugh Grant in The Rewrite, een film met een toepasselijk thema gezien mijn schrijfweek in Sheepwash.
Elektra
Aan de film van Hugh zal ik verder niet te veel woorden vuil maken. Fijn niemendalletje, dat je op je gemak kunt kijken als ie over een poosje op tv is. Elektra (mijn boek is met een k) is een wat ander verhaal. Ik deed in 1994 eindexamen Grieks en dat jaar stond het examen in het teken van deze tragedie van Sophokles. Ik zat er ooit behoorlijk goed in dus, maar 20 jaar was toch lang genoeg om niet alles meer precies te kunnen reproduceren. De productie in The Old Vic was gelukkig niet al te zwaar; er werd soms zelfs gelachen. Scott Thomas stond meer dan een uur onafgebroken op het podium. Best indrukwekkend. Mocht je nog die kant in gaan: Electra draait tot 20 december.
Poppies en meer
Het is dit jaar 100 jaar geleden dat de Eerste Wereldoorlog uitbrak en dat is wel een dingetje in Engeland. Overal zag ik kransen met klaprozen (poppies) bij beelden van meneren op paarden. Maar het pronkstuk van de herdenking is toch wel de installatie ‘Blood Swept Lands and Seas of Red‘ bij de Tower of London. Rondom de vesting is een zee van porseleinen klaprozen gemaakt en die zee groeit elke dag tot 11 november.
Gespot
Ik was nog geen 48 uur in Londen, maar heb mijn kilometers wel weer gemaakt. Ik wisselde wandelingen en metroritjes af en was maandag na mijn laatste metroritje trots dat ik nog precies 81 pence saldo over had op mijn Oyster card. Goed gegokt met opladen dus. Op straat is er altijd wat te zien: van verrassende doorkijkjes tot originele schoolborden en kauwgomunst op de Millennium Bridge. Hieronder een kleine impressie.
